De kracht van beeldtaal:
11 jaar FOTODOK Scholieren Award op Buitengoed
In de langlopende samenwerking voor de FOTODOK Scholieren Award tussen X11 Media en Vormgeving, Grafisch Lyceum Utrecht & FOTODOK is inmiddels een omvangrijk en indrukwekkend archief ontstaan van prachtige, kwetsbare, en ontroerende persoonlijke beeldverhalen. Binnen het brede thema familieverhalen, en onder begeleiding van professionele fotografen worden leerlingen jaarlijks geïnspireerd en uitgedaagd om hun eigen documentaire verhaal vast te leggen. In deze expositie zie je een bloemlezing van divers werk, door leerlingen gemaakt, gekoppeld aan het thema van Buitengoed: mentaal welzijn. Het laat zien hoe beeld een krachtig middel kan zijn om persoonlijke ervaringen en de impact daarvan zichtbaar te maken.
De Fotodok Scholieren Award is een jaarlijks terugkerende fotowedstrijd waar ruim 200 leerlingen van het Grafisch Lyceum en X11 Media en Vormgeving aan meedoen. In 3 maanden tijd, onder begeleiding van professionals uit de fotografie en hun eigen vakdocenten, werken de scholieren aan een eigen documentaire serie rondom het thema familieverhalen.
Alessa Joseph
Marjoleins verhaal
2012
’11 jaar geleden begon ik aan de middelbare school. Ik heb altijd graag mijn eigen creativiteit gebruikt in mijn kledingstijl en haardracht. Ik leerde vrienden kennen die zich als ‘skaters’ voordeden en mijn creativiteit sloot perfect aan bij deze leefstijl.
Helaas werd deze manier van uiten niet geaccepteerd en werd ik vaak samen met mijn vrienden bestempeld als raar, anders en freaks. Mijn eigenzinnigheid in kleding heb ik nog steeds, dit maakt mij uniek. Door het pesten heb ingezien dat mensen graag als gemiddeld leven en mee gaan met de stroming maar ik onderscheid me lieve, op een positieve manier.’
Max Peters
mijn vader
2015
Mijn vader is ziek. Al zal je dat niet zo snel zien. Dat komt omdat hij niet lichamelijk ziek is, maar geestelijk. Het is vaak moeilijk te vertellen wat er met mijn vader is. Mensen begrijpen het niet makkelijk en ikzelf ook niet helemaal, omdat er veel gebeurt.
Soms wordt hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het is heel moeilijk voor me om hem zo te zien. De vorige keer dat dit gebeurde zat hij in een gesloten inrichting, wat betekent dat hij er niet meer uit kan, en dat je vaste bezoekuren hebt. We hebben hem meerdere keren opgezocht. Dat was altijd fijn, omdat je ziet hoe hij er beter uit gaat zien. Want ook al zijn mijn ouders gescheiden, geven we alle drie, mijn zus, ik en mijn moeder, heel veel om hem.
Ik heb altijd veel van mijn vader geleerd. Hij heeft altijd de mooiste woorden zoals dat bij vaders hoort. Maar mijn vader is niet altijd alleen maar ziek. Ik en mijn vader delen de hobby longboarden. Samen doen we dat al 3 jaar. We hebben een goede band. Ik wilde laten zien hoe het is om een zieke vader te hebben. Het is vaak best moeilijk en verdrietig. Ook is het moeilijk om uit te leggen aan mensen wat er nou met hem is.
Maar ondanks alles is het de liefste vader die ik me kan wensen.
Max Peters
mijn vader
2015
Mijn vader is ziek. Al zal je dat niet zo snel zien. Dat komt omdat hij niet lichamelijk ziek is, maar geestelijk. Het is vaak moeilijk te vertellen wat er met mijn vader is. Mensen begrijpen het niet makkelijk en ikzelf ook niet helemaal, omdat er veel gebeurt.
Soms wordt hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Het is heel moeilijk voor me om hem zo te zien. De vorige keer dat dit gebeurde zat hij in een gesloten inrichting, wat betekent dat hij er niet meer uit kan, en dat je vaste bezoekuren hebt. We hebben hem meerdere keren opgezocht. Dat was altijd fijn, omdat je ziet hoe hij er beter uit gaat zien. Want ook al zijn mijn ouders gescheiden, geven we alle drie, mijn zus, ik en mijn moeder, heel veel om hem.
Ik heb altijd veel van mijn vader geleerd. Hij heeft altijd de mooiste woorden zoals dat bij vaders hoort. Maar mijn vader is niet altijd alleen maar ziek. Ik en mijn vader delen de hobby longboarden. Samen doen we dat al 3 jaar. We hebben een goede band. Ik wilde laten zien hoe het is om een zieke vader te hebben. Het is vaak best moeilijk en verdrietig. Ook is het moeilijk om uit te leggen aan mensen wat er nou met hem is.
Maar ondanks alles is het de liefste vader die ik me kan wensen.
Rose Keppel
Ik ben thuis
Een kijkje in villa Eikenhof
2016
Bij ons thuis kijken we geen voetbal, maar hebben we bordspelavonden. Bij ons thuis is iedereen familie. Bij ons thuis geen starbucks, maar edelsteenverzamelingen. Bij ons thuis geen wedstrijden wie de meeste meisjes scoort, maar zwaardvechten en boogschieten. Bij ons thuis geen pilletjes en spacefeestjes, maar bierkwartier en het roken van sigaren. Bij ons thuis geen Pradatassen, maar bloemen, boeken en opgezette dieren. Bij ons thuis niet het overbrengen van roddels, maar het overbrengen van kennis. Bij ons thuis maken we samen kunst, lachen we met elkaar, horen we bij elkaar. Bij ons thuis is iedereen anders, maar daardoor toch hetzelfde. Bij ons thuis ben ik thuis.
Met deze fotoserie wilde ik graag enkele van mijn huisgenootjes laten zien. Ik woon in een grote villa met veertien andere mensen van tussen de 20 en 35 jaar. Iedereen bij ons thuis heeft zijn eigen ding. Iedereen is apart, op een goede manier. Hobbies gaan van zwaardvechten in kostuum naar het verzamelen van skeletten van dieren. Banen gaan ook van typograaf naar natuurkunde docent. En opleidingen gaan van illustratie naar keltische cultuur en literatuur.
Bij ons thuis zijn wij allemaal vreemde vogels. Niemand gaat ‘s avonds tot laat uit in de club. Niemand gaat los op pilletjes. Veel mensen bij ons in huis zijn erg intelligent, lezen veel boeken. Bij ons thuis is iedereen erg kunstzinnig en creatief.
Mijn huisgenootjes inspireren mij.
Roos Guichelaar
Zwart, wit. Peter Guichelaar
2019
Hoe ziet een dag uit het leven van mijn vader eruit op dit moment? Op dit moment is een dag geen dag en een nacht geen nacht. Zijn dagen en nachten zijn donker, ongezond, vies en onstabiel. Mijn vader is verslaafd aan alcohol en roken en is ondertussen zijn baan kwijt geraakt.
Mijn vader is verslaafd sinds ik me kan herinneren, maar na de scheiding van mijn ouders 4 jaar geleden is het zwaar achteruit gegaan. In die 4 jaar is er heel veel gebeurd en wisselend contact. Natuurlijk heeft hij ook goede kanten, maar op dit moment is het nog nooit zo slecht geweest. Ik heb nu ook geen contact met me vader. Daarom is het nu niet mogelijk om foto’s te maken van hem of over zijn echte leven, hij wil dat ook niet.
Roos Guichelaar
Zwart, wit. Peter Guichelaar
2019
Hoe ziet een dag uit het leven van mijn vader eruit op dit moment? Op dit moment is een dag geen dag en een nacht geen nacht. Zijn dagen en nachten zijn donker, ongezond, vies en onstabiel. Mijn vader is verslaafd aan alcohol en roken en is ondertussen zijn baan kwijt geraakt.
Mijn vader is verslaafd sinds ik me kan herinneren, maar na de scheiding van mijn ouders 4 jaar geleden is het zwaar achteruit gegaan. In die 4 jaar is er heel veel gebeurd en wisselend contact. Natuurlijk heeft hij ook goede kanten, maar op dit moment is het nog nooit zo slecht geweest. Ik heb nu ook geen contact met me vader. Daarom is het nu niet mogelijk om foto’s te maken van hem of over zijn echte leven, hij wil dat ook niet.
Yara Torres Boekestein
Vader
2018
Sam Lauriks, een vriend van mij uit Rotterdam, verloor vorig jaar zijn vader aan zelfmoord. Hij gebruikte gedichtjes om de dood van zijn vader te verzachten. Hier een gedicht dat hij gemaakt heeft:
‘ Een jaar nu.
Een jaar zonder mijn vader.
Dit leven was te veel voor hem ook al liet hij zien hoe mooi het was en gaf hij leven aan mij en mijn dierbare zusje.
Je kan alles zeggen wat je wil over zelfmoordenaars
Laf, egoïstisch en zelfzuchtig.
Mijn vader was het tegenovergestelde.
Hij had er alles voor over om bij iedereen een glimlach op het gezicht te krijgen.
Zeker te veel, want het ging ten koste van zijn eigen glimlach.
Hij wou met heel zijn hart wereldvrede creëren. Alleen is dat een heel hoog doel voor iemand die door iedereen laag behandeld wordt.
Hij wou gewoon mensen elkaar zien helpen. Alleen niemand hielp hem.
Hij werkte in een ziekenhuis waar hij kon doen wat hij graag wou, mensen helpen. Daar stond hij bekend om zijn zachtaardigheid.
En ik hoop dat iedereen daarvan kan leren.
Zodat het voor iedereen hier al een hemel op aarde wordt.
Hij zei:
Je hebt dit leven gekregen als een gift. Maak er wat van.
En ik hoop op een dag de geweldige man te zijn die hij had kunnen zijn.’
Sam Lauriks
Carmen York
Varken
Toen ik op de basisschool zat werd ik altijd gepest vanwege mijn uiterlijk en ze probeerden me zo veel mogelijk te raken door olifant, dikke of varken te zeggen. Soms werd ik ook wel eens geduwd of geslagen, omdat ze wisten dat ik toch niets terug durfde te doen.
Toen ik naar de middelbare ging hoopte ik dat het anders zou zijn, maar dat had ik mis, want ook daar werd ik gepest met mijn uiterlijk. Ik durfde wel eerder wat terug te zeggen, maar diep van binnen wist ik dat ze gelijk hadden, dus had ik een soort masker op zodat het leek alsof het mij niks deed . Ik zocht mijn troost in eten of buiten bij het water waar ik even alleen kon zijn. Ik heb veel dagen gehad dat ik niet naar school wilde of dat ik deed alsof ik ziek was, zodat ik dus thuis kon blijven.
Alles, zodat ik niet naar school hoefde te gaan. Ik had ook vriendinnen die mij steunden natuurlijk, maar zij waren allemaal slank en ik was de enige die wat voller was. Vaak had ik dus ook het gevoel dat ze me niet snapten en dat ik er alleen voor stond. Ik heb ook veel pogingen gedaan om af te vallen, maar allemaal zonder succes.
Ik had ook een boekje waar ik in schreef en mezelf verder zat af te kraken. En elke dag wanneer ik wakker werd hoopte ik op een normale dag zonder het pesten en het uitschelden, maar wist dat dat niet zo zou zijn. Uiteindelijk dacht ik dat de mensen die me pestten gelijk hadden.
Carmen York
Varken
Toen ik op de basisschool zat werd ik altijd gepest vanwege mijn uiterlijk en ze probeerden me zo veel mogelijk te raken door olifant, dikke of varken te zeggen. Soms werd ik ook wel eens geduwd of geslagen, omdat ze wisten dat ik toch niets terug durfde te doen.
Toen ik naar de middelbare ging hoopte ik dat het anders zou zijn, maar dat had ik mis, want ook daar werd ik gepest met mijn uiterlijk. Ik durfde wel eerder wat terug te zeggen, maar diep van binnen wist ik dat ze gelijk hadden, dus had ik een soort masker op zodat het leek alsof het mij niks deed . Ik zocht mijn troost in eten of buiten bij het water waar ik even alleen kon zijn. Ik heb veel dagen gehad dat ik niet naar school wilde of dat ik deed alsof ik ziek was, zodat ik dus thuis kon blijven.
Alles, zodat ik niet naar school hoefde te gaan. Ik had ook vriendinnen die mij steunden natuurlijk, maar zij waren allemaal slank en ik was de enige die wat voller was. Vaak had ik dus ook het gevoel dat ze me niet snapten en dat ik er alleen voor stond. Ik heb ook veel pogingen gedaan om af te vallen, maar allemaal zonder succes.
Ik had ook een boekje waar ik in schreef en mezelf verder zat af te kraken. En elke dag wanneer ik wakker werd hoopte ik op een normale dag zonder het pesten en het uitschelden, maar wist dat dat niet zo zou zijn. Uiteindelijk dacht ik dat de mensen die me pestten gelijk hadden.
Gino Rondón
A codependant sixteen year old
2022
Tussen donker en licht.
Tijdens een zoektocht naar kleur.
Familie is een breder begrip dan je in eerste instantie denkt, maar zodra je gebrek aan kleur in je bestaan lijkt te krijgen, zullen degene die jou helpen de weg terug te vinden de definitie van familie herdefiniëren.
Dean Enkelaar
Out and Proud
2017
In de knoop met mezelf
Homo wil je niet zijn dacht ik vroeger altijd dus dat was geen optie voor mij. Ondanks dat ik met barbies speelde en al mijn vrienden meisjes waren, was ik er van overtuigd dat ik hetero was. Totdat ik naar het VMBO ging… In de 1e paar jaren van het VMBO zat ik een beetje in de knoop met mezelf en mijn seksualiteit. Ik ben niet opgegroeid in een omgeving waar homoseksualiteit een taboe is of dat het verboden is vanwege geloof, maar toch heb ik het er heel erg moeilijk mee gehad. ‘’Homo’’ is toch wel een veel gebruikt scheldwoord en sommige mensen hebben er toch een negatieve mening over. Toen heb ik het maar heel lang geprobeerd te negeren.
Met tranen in mijn ogen
Ik weet niet meer precies wat er gebeurde maar toen ik in de tweede zat accepteerde ik ineens het feit dat ik homo ben, het eerste wat ik deed was een klein regenboogje op mijn enkel tekenen. Uiteindelijk heb ik het met tranen in mijn ogen aan 1 van mijn beste vrienden verteld, want hoe trots ik me ook voelde de mening van anderen vond ik toch belangrijker, zeker die van mijn beste vriendin. Langzamerhand heb ik het aan meer vrienden verteld en kon ik steeds meer mezelf zijn. En dat brengt mij hier op dit moment, waar ik mijn verhaal vertel aan de rest van mijn omgeving.
Dean Enkelaar
Out and Proud
2017
In de knoop met mezelf
Homo wil je niet zijn dacht ik vroeger altijd dus dat was geen optie voor mij. Ondanks dat ik met barbies speelde en al mijn vrienden meisjes waren, was ik er van overtuigd dat ik hetero was. Totdat ik naar het VMBO ging… In de 1e paar jaren van het VMBO zat ik een beetje in de knoop met mezelf en mijn seksualiteit. Ik ben niet opgegroeid in een omgeving waar homoseksualiteit een taboe is of dat het verboden is vanwege geloof, maar toch heb ik het er heel erg moeilijk mee gehad. ‘’Homo’’ is toch wel een veel gebruikt scheldwoord en sommige mensen hebben er toch een negatieve mening over. Toen heb ik het maar heel lang geprobeerd te negeren.
Met tranen in mijn ogen
Ik weet niet meer precies wat er gebeurde maar toen ik in de tweede zat accepteerde ik ineens het feit dat ik homo ben, het eerste wat ik deed was een klein regenboogje op mijn enkel tekenen. Uiteindelijk heb ik het met tranen in mijn ogen aan 1 van mijn beste vrienden verteld, want hoe trots ik me ook voelde de mening van anderen vond ik toch belangrijker, zeker die van mijn beste vriendin. Langzamerhand heb ik het aan meer vrienden verteld en kon ik steeds meer mezelf zijn. En dat brengt mij hier op dit moment, waar ik mijn verhaal vertel aan de rest van mijn omgeving.
Sofie de Goeij
Mijn zusje
2019
Mijn zusje
Roos, of nee Jasper. Mijn zusje wordt een broertje. Jasper is jongen, dat wist hij al zijn hele leven lang. Totdat het besef kwam van jongen of meisje. Hoe zeg je dat tegen je papa, mama en zus? Ja, eigenlijk niet. Jasper is er nooit voor uitgekomen. Jasper is altijd al een jongen geweest, alleen niet aan de buitenkant.
Normaal?
Normaal is het voor Papa, Mama, mijn familie en ikzelf wel. Voor de vrienden van Jasper lijkt het ook wel ‘normaal’ geworden. Mensen op straat zien niet dat Jasper eigenlijk een meisje is. Het lijkt allemaal wel heel makkelijk, maar is het normaal voor Jasper zelf? Als ik het aan hem vraag haalt hij zijn schouders op. Ik denk eigenlijk dat je er geen woord aan moet plakken.
Schaar? weg haar
Jasper en ik waren bij mijn vader thuis, want mijn ouders zijn gescheiden. Jasper vroeg om een schaar, en liep er mee naar boven. Eventjes later kwam hij naar beneden. Een lange tijd hadden mijn vader en ik niks door. Totdat mij opviel dat Jasper aan een kant van zijn hoofd de helft had weggeknipt. Toen was hij nog maar 6 jaar oud.
Luuk nafzger
Zoon van God. Mijn vader
2017
10 mei
10 mei, voor mij een rouwdag, voor andere een gewone. Dit was de datum dat mijn vader 5 jaar geleden naar de hemel vertrok. Een autofan, een prachtman, overleed helaas aan een hersenbloeding, waar had hij dat aan verdiend? Een man die zoveel deed voor mens en maatschappij!
Mooiste school van Utrecht
Mijn vader was directeur van een basisschool (De Jan Nieuwenhuyzenschool in Lombok). We kunnen wel zeggen dat deze school de beste van Utrecht was. Op de school van mijn vader was iedereen welkom: van zwart tot wit; van allochtoon tot autochtoon; van homo tot hetero. Mijn vader maakte daar geen onderscheid in. Elke ochtend stond hij voor de ingang en elk kind ontving hij persoonlijk met een hand en als kinderen jarig waren werden ze altijd verrast met een getekend poppetje. Alle kinderen hadden bij mijn vader een plekje.
Altijd een plekje!
Op gegeven moment ging het heel slecht met hem. Hij kreeg een hersenbloeding en na twee weken van hoop en angst overleed hij aan een tweede in het ziekenhuis. Vader je bent een zoon van god, al jou liefdadigheid zullen we nooit vergeten. Welterusten papa!
Luuk nafzger
Zoon van God. Mijn vader
2017
10 mei
10 mei, voor mij een rouwdag, voor andere een gewone. Dit was de datum dat mijn vader 5 jaar geleden naar de hemel vertrok. Een autofan, een prachtman, overleed helaas aan een hersenbloeding, waar had hij dat aan verdiend? Een man die zoveel deed voor mens en maatschappij!
Mooiste school van Utrecht
Mijn vader was directeur van een basisschool (De Jan Nieuwenhuyzenschool in Lombok). We kunnen wel zeggen dat deze school de beste van Utrecht was. Op de school van mijn vader was iedereen welkom: van zwart tot wit; van allochtoon tot autochtoon; van homo tot hetero. Mijn vader maakte daar geen onderscheid in. Elke ochtend stond hij voor de ingang en elk kind ontving hij persoonlijk met een hand en als kinderen jarig waren werden ze altijd verrast met een getekend poppetje. Alle kinderen hadden bij mijn vader een plekje.
Altijd een plekje!
Op gegeven moment ging het heel slecht met hem. Hij kreeg een hersenbloeding en na twee weken van hoop en angst overleed hij aan een tweede in het ziekenhuis. Vader je bent een zoon van god, al jou liefdadigheid zullen we nooit vergeten. Welterusten papa!
Ezra Veenhof
Love your friends. Die laughing
2016
Een dagelijks bestaan gevuld met deadlines, stress en verdriet. Voor veel van jullie is dit herkenbaar. Gelukkig zijn er ook nog veel van die mooie momenten. Een uitweg van alle negatieve gedachten die zich in je hoofd afspelen. Als je met elkaar bent, dan lijkt de tijd wel te vliegen en je kan soms nog jaren doorpraten over dat ene feestje bij dat ene meisje thuis die je toen nauwelijks kende.
’s Nachts samen door de stad rijden en de diepste gesprekken met elkaar houden. Omhoog kijken naar de sterren en in de verte staren naar alle straat lantarens. Haar je jas geven omdat jij het toch niet koud hebt en aan de man die op de laatste bus wacht een aansteker vragen.
Dit soort gebeurtenissen zijn de momenten waarop je band met de ander echt naar boven komt. Familie is onmisbaar. Net als je vrienden. Voor mij zijn mijn beste vrienden echt als familie. Je hebt ze nodig. We kunnen niet zonder elkaar.
Suzanne Willenborg
Tassen op de fiets
2012
Doordat mijn ouders gescheiden zijn, moet ik 2 keer per week op de fiets met 3 tassen.
Ik wilde graag vastleggen hoe ik 2 keer per week op de fiets zit en wat een gedoe het is steeds al die tassen mee te moeten nemen.
Suzanne Willenborg
Tassen op de fiets
2012
Doordat mijn ouders gescheiden zijn, moet ik 2 keer per week op de fiets met 3 tassen.
Ik wilde graag vastleggen hoe ik 2 keer per week op de fiets zit en wat een gedoe het is steeds al die tassen mee te moeten nemen.
