Zoals je ziet heb ik verschillende littekens gefotografeerd. Niet omdat ik vind dat de littekens mooi zijn, maar juist de betekenis ervan. Denk er eens over na. Er is geen één mens op deze hele planeet die geen littekens heeft.

Deze littekens zijn van mijn familie. De mensen die het dichts bij mij staan. En ik vind het zo gaaf om te bedenken dat iedereen in mijn familie een litteken heeft. Letterlijk en figuurlijk. Want mijn familie is niet perfect. We hebben ruzie. We schreeuwen, schelden elkaar uit en laten op die manier altijd littekens bij elkaar achter. Sommige groeien dicht en andere zal je altijd blijven zien. Geen enkele familie is perfect. En natuurlijk kan ik de littekens van de woorden en daden niet fotograferen, maar al onze letterlijke littekens wel. En dat is precies wat ik gedaan heb. Ik wil laten zien dat mijn familie niet perfect is. Dat mijn familie ruzie kan hebben. Maar dat al onze wonden dicht zijn gegroeid. En daar hielden we deze littekens aan over.

Daarom fotografeer ik hoe sterk wij zijn. Hoe sterk mijn familie is maar ook hoe sterk iedereen op aarde is. Want littekens zijn er om te laten zien dat je weer iets overleefd hebt.

In deze fotoserie vertel ik over de studeerkamer van mijn opa, omdat die plek veel voor mij betekent. Ik ben er begonnen met verhalen schrijven en heb er veel zitten tekenen en dagdromen. Ik voel mij daar op mijn gemak, meer nog dan in mijn eigen kamer.

Want wanneer ik mijn kamer binnenkom zie ik alleen maar een kamer die niet af is, een kamer die niet goed genoeg is. Ik probeer het door de ogen van anderen te zien en ben de hele tijd bezig alles te veranderen.

Als mijn opa in zijn paarse ochtendjas zijn drie haren over zijn kale hoofd kamt, merkt hij niet eens dat ik naar binnen loop. Ik kijk naar de kamer van mijn opa. Alles ziet er precies hetzelfde uit als vijf jaar geleden. Hetzelfde stuk zeep ligt op de wastafel en het- zelfde theeglas staat naast de kraan met tandpastaspetters. In het etuibakje liggen dezelfde pennen en gummen waar ik mee tekende. Er is in al die tijd niets aan de kamer veranderd, in tegenstelling tot mijn kamer. Het is alsof ik weer elf jaar oud ben en weer ga tekenen in de oude houten stoel.

Sam Lauriks, een vriend van mij uit Rotterdam, verloor vorig jaar zijn vader aan zelfmoord. Hij gebruikte gedichtjes om de dood van zijn vader te verzachten. Hier een gedicht dat hij gemaakt heeft:

Een jaar nu.
Een jaar zonder mijn vader.
Dit leven was te veel voor hem ook al liet hij zien hoe mooi het was en gaf hij leven aan mij en mijn dierbare zusje.
Je kan alles zeggen wat je wil over zelfmoordenaars
Laf, egoïstisch en zelfzuchtig.
Mijn vader was het tegenovergestelde.

Hij had er alles voor over om bij iedereen een glimlach op het gezicht te krijgen.
Zeker te veel, want het ging ten koste van zijn eigen glimlach.
Hij wou met heel zijn hart wereldvrede creëren.
Alleen is dat een heel hoog doel voor iemand die door iedereen laag behandeld wordt.
Hij wou gewoon mensen elkaar zien helpen.
Alleen niemand hielp hem.
Hij werkte in een ziekenhuis waar hij kon doen wat hij graag wou, men- sen helpen.
Daar stond hij bekend om zijn zachtaardigheid.

En ik hoop dat iedereen daarvan kan leren.
Zodat het voor iedereen hier al een hemel op aarde wordt.
Hij zei:
Je hebt dit leven gekregen als een gift.
Maak er wat van.
En ik hoop op een dag de geweldige man te zijn die hij had kunnen zijn.

Sam Lauriks

Asperen is een klein christelijk dorpje in Gelderland met 3220 inwoners. De meest dichtstbijzijnde grote stad is Gorinchem, wat ongeveer 15 kilometer van Asperen af ligt.

Belangrijke/favoriete plekken uit mijn jeugd in Asperen zoals winkels, school, speeltuinen enzovoort., de plekken die ik mij wil blijven herinneren.

Polaroids

Polaroids geven een mooi ‘oldskool’ effect aan een foto. Dit past bij het onderwerp omdat het over mijn verleden gaat. Ik ga binnenkort naar Utrecht verhuizen, nadat ik vanaf mijn geboorte tot nu in Asperen heb gewoond.

Mijn dorp te fotograferen en zo alvast een beetje afscheid te nemen van Asperen, waar ik mijn hele leven heb gewoond!

“Could we control the weather? Could we bring sun or make it rain? What is the future of the atmosphere? How precise we can say what the weather will be? How many possible futures are out there? These are not only a questions of my 7-years old self, but one of the main questions challenging the meteorological science today.”

‘Ik ben half Surinaams half Nederlands en ik ben heel trots op mijn afkomst’. Donna (16) heeft de huidaandoening Vitiligo. Dat houdt in dat je op bepaalde plekken geen pigment aan kan maken op de huid. Bij Donna is het overal op haar huid, daarom heeft ze een bleke huid. Ze heeft nog wel vlekken van haar originele huidskleur. De oorzaak is niet helemaal bekend maar wel zeker is dat er erfelijke factoren een rol spelen. Bij Donna en haar ouders is dit niet zo, daarom is het zo bijzonder dat zij het als enige van haar familie heeft. ‘Ik was daar een tijd terug zo onzeker over dat ik het weg wou halen. Ik begon in Amsterdam laser sessies voor mijn huid. Na het laseren duurde het een paar maanden voordat er een paar vlekjes weg waren en mijn huid volledig was hersteld maar zodra er zon op scheen kwam het weer terug’. Uiteindelijk besefte ze dat het niets is om onzeker over te zijn, maar juist trots. Iedereen heeft tijd nodig om van zichzelf te houden, maar bij de ene gaat het wat sneller dan de ander. ‘Ik hoop dat jullie weten dat jullie allemaal mooi zijn en dat jullie van jezelf mogen houden en niet bang zijn om dat ook te roepen want iedereen verdient dat’.

Vroeger

Toen ik 1 jaar was verhuisde ik naar Maarssen. ik werd daar goede vrienden met een meisje en haar broertje. Als we gingen
spelen wilde hij altijd een meisje zijn, we speelden samen met My Little Pony en keken Winx Club. Hij werd altijd voor een meisje verward, maar dat vond hij niet erg.

Ze is mooi hoe ze is

We verkleedden hem voor de lol als een meisje. We lieten het zien aan de volwassenen en er viel een stilte. “Wat is hij een mooi meisje”.

Later maakte hij een beslissing: “Ik wil geen jongen zijn”. Inmiddels leeft ze echt als een meisje en heeft ze een hele mooie nieuwe naam. Ik weet dat het proces heel zwaar voor haar is en daarom heb ik heel veel respect voor haar.

Later maakte hij een beslissing: “Ik wil geen jongen zijn”. Inmiddels leeft ze echt als een meisje en heeft ze een hele mooie nieuwe naam. Ik weet dat het proces heel zwaar voor haar is en daarom heb ik heel veel respect voor haar.