Scholierenaward

Zoals je ziet heb ik verschillende littekens gefotografeerd. Niet omdat ik vind dat de littekens mooi zijn, maar juist de betekenis ervan. Denk er eens over na. Er is geen één mens op deze hele planeet die geen littekens heeft.

Deze littekens zijn van mijn familie. De mensen die het dichts bij mij staan. En ik vind het zo gaaf om te bedenken dat iedereen in mijn familie een litteken heeft. Letterlijk en figuurlijk. Want mijn familie is niet perfect. We hebben ruzie. We schreeuwen, schelden elkaar uit en laten op die manier altijd littekens bij elkaar achter. Sommige groeien dicht en andere zal je altijd blijven zien. Geen enkele familie is perfect. En natuurlijk kan ik de littekens van de woorden en daden niet fotograferen, maar al onze letterlijke littekens wel. En dat is precies wat ik gedaan heb. Ik wil laten zien dat mijn familie niet perfect is. Dat mijn familie ruzie kan hebben. Maar dat al onze wonden dicht zijn gegroeid. En daar hielden we deze littekens aan over.

Daarom fotografeer ik hoe sterk wij zijn. Hoe sterk mijn familie is maar ook hoe sterk iedereen op aarde is. Want littekens zijn er om te laten zien dat je weer iets overleefd hebt.

Dit is mon, mon is mijn broertje. Hij is 15 jaar en speelt al 6 jaar voor FC Utrecht als keeper. Hij zit in het team O16 (onder 16). Hij traint samen met zijn team 6 keer per week en speelt op zaterdag wedstrijden tegen clubs zoals Ajax, Feyenoord en PSV. Naast voetbal zit hij ook nog op school, hij zit op het Oosterlicht College in Nieuwegein. Mon heeft niet zonder reden voor het Oosterlicht Nieuwegein gekozen. De school heeft een samenwerkingsverband met FC Utrecht, dat wil zeggen dat hij sneller/gemakkelijker vrij van school kan krijgen voor voetbal en meer begeleid wordt in sommige vakken die hij mist. Mon begon op het gymnasium maar is na 2 jaar overgestapt naar het HAVO. Dat komt voornamelijk doordat hij weinig tijd had voor school door voetbal. Naast voetbal en school besteedt Mon de vrije tijd die hij nog over heeft aan socializen met vrienden en gamen. Het vraagt veel discipline om op topsport niveau mee te komen. Zo kan hij niet altijd naar feestjes als hij de volgende dag een wedstrijd heeft. Ook wordt er erg gelet op je voeding dat je gezond eet: dus regelmatig snacken en veel snoepen kan niet. Door de week is het naast het huiswerk maken ook daarna op tijd slapen. De schoolvakantie is voor het voetbalteam niet zo lang. Zo heeft Mon deze zomer maar twee weken vrij. Daarna starten de trainingen alweer. Soms zijn er ook toernooien in het buitenland.

In deze fotoserie vertel ik over de studeerkamer van mijn opa, omdat die plek veel voor mij betekent. Ik ben er begonnen met verhalen schrijven en heb er veel zitten tekenen en dagdromen. Ik voel mij daar op mijn gemak, meer nog dan in mijn eigen kamer.

Want wanneer ik mijn kamer binnenkom zie ik alleen maar een kamer die niet af is, een kamer die niet goed genoeg is. Ik probeer het door de ogen van anderen te zien en ben de hele tijd bezig alles te veranderen.

Als mijn opa in zijn paarse ochtendjas zijn drie haren over zijn kale hoofd kamt, merkt hij niet eens dat ik naar binnen loop. Ik kijk naar de kamer van mijn opa. Alles ziet er precies hetzelfde uit als vijf jaar geleden. Hetzelfde stuk zeep ligt op de wastafel en het- zelfde theeglas staat naast de kraan met tandpastaspetters. In het etuibakje liggen dezelfde pennen en gummen waar ik mee tekende. Er is in al die tijd niets aan de kamer veranderd, in tegenstelling tot mijn kamer. Het is alsof ik weer elf jaar oud ben en weer ga tekenen in de oude houten stoel.

Dit verhaal gaat over mijn opa Gerrit de duiker 1987. Dit is hoe ik het zie de foto in het midden is mijn opa (verdronken).

Hij ging duiken naar een gezonken schip in Harlingen. Op dat schip lag een object die mijn opa mee wilde nemen naar boven. Toen hij het opject vast had, zwom hij naar de oppervlakte. Maar terwijl hij dat deed gleed het object uit zijn handen. Op dat moment had hij bijna geen lucht meer in zijn fles. Mijn opa was eigenwijs en ging naar beneden om het object te pakken. Toen hij onderweg naar beneden was gebruikte hij zijn noodzuurstof uit de fles, hij pakte het object en ging op weg naar boven. Dat hield de fles niet vol. De fles had geen lucht meer en mijn opa dus ook niet. Bewusteloos werd hij uit het water gevist. Hij bleek bewusteloos en ging naar het ziekenhuis.

Uiteindelijk leeft mijn opa en werd ik geboren en heb ik hem leren kennen als duiker.

Sam Lauriks, een vriend van mij uit Rotterdam, verloor vorig jaar zijn vader aan zelfmoord. Hij gebruikte gedichtjes om de dood van zijn vader te verzachten. Hier een gedicht dat hij gemaakt heeft:

Een jaar nu.
Een jaar zonder mijn vader.
Dit leven was te veel voor hem ook al liet hij zien hoe mooi het was en gaf hij leven aan mij en mijn dierbare zusje.
Je kan alles zeggen wat je wil over zelfmoordenaars
Laf, egoïstisch en zelfzuchtig.
Mijn vader was het tegenovergestelde.

Hij had er alles voor over om bij iedereen een glimlach op het gezicht te krijgen.
Zeker te veel, want het ging ten koste van zijn eigen glimlach.
Hij wou met heel zijn hart wereldvrede creëren.
Alleen is dat een heel hoog doel voor iemand die door iedereen laag behandeld wordt.
Hij wou gewoon mensen elkaar zien helpen.
Alleen niemand hielp hem.
Hij werkte in een ziekenhuis waar hij kon doen wat hij graag wou, men- sen helpen.
Daar stond hij bekend om zijn zachtaardigheid.

En ik hoop dat iedereen daarvan kan leren.
Zodat het voor iedereen hier al een hemel op aarde wordt.
Hij zei:
Je hebt dit leven gekregen als een gift.
Maak er wat van.
En ik hoop op een dag de geweldige man te zijn die hij had kunnen zijn.

Sam Lauriks

Asperen is een klein christelijk dorpje in Gelderland met 3220 inwoners. De meest dichtstbijzijnde grote stad is Gorinchem, wat ongeveer 15 kilometer van Asperen af ligt.

Belangrijke/favoriete plekken uit mijn jeugd in Asperen zoals winkels, school, speeltuinen enzovoort., de plekken die ik mij wil blijven herinneren.

Polaroids

Polaroids geven een mooi ‘oldskool’ effect aan een foto. Dit past bij het onderwerp omdat het over mijn verleden gaat. Ik ga binnenkort naar Utrecht verhuizen, nadat ik vanaf mijn geboorte tot nu in Asperen heb gewoond.

Mijn dorp te fotograferen en zo alvast een beetje afscheid te nemen van Asperen, waar ik mijn hele leven heb gewoond!

‘Ik ben half Surinaams half Nederlands en ik ben heel trots op mijn afkomst’. Donna (16) heeft de huidaandoening Vitiligo. Dat houdt in dat je op bepaalde plekken geen pigment aan kan maken op de huid. Bij Donna is het overal op haar huid, daarom heeft ze een bleke huid. Ze heeft nog wel vlekken van haar originele huidskleur. De oorzaak is niet helemaal bekend maar wel zeker is dat er erfelijke factoren een rol spelen. Bij Donna en haar ouders is dit niet zo, daarom is het zo bijzonder dat zij het als enige van haar familie heeft. ‘Ik was daar een tijd terug zo onzeker over dat ik het weg wou halen. Ik begon in Amsterdam laser sessies voor mijn huid. Na het laseren duurde het een paar maanden voordat er een paar vlekjes weg waren en mijn huid volledig was hersteld maar zodra er zon op scheen kwam het weer terug’. Uiteindelijk besefte ze dat het niets is om onzeker over te zijn, maar juist trots. Iedereen heeft tijd nodig om van zichzelf te houden, maar bij de ene gaat het wat sneller dan de ander. ‘Ik hoop dat jullie weten dat jullie allemaal mooi zijn en dat jullie van jezelf mogen houden en niet bang zijn om dat ook te roepen want iedereen verdient dat’.

Ik probeer haar zo vaak te vertellen hoe perfect ik haar imperfectie vind. Woorden zullen nooit genoeg zijn voor een gevoel zo sterk. Ik hoor haar vaak zeggen hoe imperfect zij zichzelf vindt. Hoe ze zou willen dat dat litteken op haar rug er niet was. Dat ze zo zwak en on- zeker is. Net zo lief als ze eruit ziet, zo koppig dat ze kan zijn. Het is niet altijd leuk of gezellig. Miscommunicaties, onbekende gevoelens, jaloezie. We helpen elkaar overal door heen. Voor haar heb ik geduld, voor mij heeft zij vertrouwen. Steeds weer wat meer. Ze past perfect bij mij, zelfs haar imperfecties. We delen gelijke interesses. Samen als team maken wij de mooiste dingen. Samen komen wij ver.

Toch zijn er enorme verschillen tussen ons. Mentale verschillen en Fysieke verschillen. Dat wij perfect bij elkaar passen, betekent niet dat wij compleet hetzelfde zijn. Wij maken elkaar compleet.
Liefde kost tijd. Ze is nog geen jaren in mijn leven, maar mijn liefde voor haar zorgt ervoor dat tijd niets meer inhoudt. We praten uren lang, we kunnen met elkaar lachen, huilen, we kunnen serieus zijn, we gaan op pad, en zouden zo de hele dag in bed blijven liggen. Ik geloof in zij en ik. Jaren wil ik met haar doorbrengen. Tot de tijd vergeten is. Ze is misschien niet perfect. Niemand is perfect. Maar wij zijn perfect, voor elkaar.

Vroeger

Toen ik 1 jaar was verhuisde ik naar Maarssen. ik werd daar goede vrienden met een meisje en haar broertje. Als we gingen
spelen wilde hij altijd een meisje zijn, we speelden samen met My Little Pony en keken Winx Club. Hij werd altijd voor een meisje verward, maar dat vond hij niet erg.

Ze is mooi hoe ze is

We verkleedden hem voor de lol als een meisje. We lieten het zien aan de volwassenen en er viel een stilte. “Wat is hij een mooi meisje”.

Later maakte hij een beslissing: “Ik wil geen jongen zijn”. Inmiddels leeft ze echt als een meisje en heeft ze een hele mooie nieuwe naam. Ik weet dat het proces heel zwaar voor haar is en daarom heb ik heel veel respect voor haar.

Later maakte hij een beslissing: “Ik wil geen jongen zijn”. Inmiddels leeft ze echt als een meisje en heeft ze een hele mooie nieuwe naam. Ik weet dat het proces heel zwaar voor haar is en daarom heb ik heel veel respect voor haar.