Fotograaf: Laia Abril
Project: The Epilogue
The Epilogue is onderdeel van de Fotodok tentoonstelling Do You Hear Me? , te zien tot en met 12 april 2015 a.s.
Q: Waarom ben je begonnen met dit project?
A: Ik spreek altijd over drie projecten die bij elkaar horen. Ik ben begonnen met een project over eetstoornissen, omdat ik een gat zag in de voorlichting hierover. Vooral boulimia wordt slecht begrepen. Daarna heb ik een project gedaan over de pro-ana gemeenschap, omdat ik het belangrijk vond om ook te praten over oncomfortabele aspecten van eetstoornissen. The Epilogue ontstond als derde ‘hoofdstuk’, omdat dood door een eetstoornis het meest oncomfortabele aspect is waar het minst over wordt gesproken. Ik kwam in contact met Cammy’s familie doordat ze een stichting hebben opgericht in haar naam. Zij begrepen perfect waarom ik dit wou doen.
Q: Do You Hear Me? gaat over de dialoog tussen maker en onderwerp. Hoe ben jij deze dialoog aangegaan?
A: Na twee maanden contact te hebben gehad met Cammy’s familie via Skype en e-mail ben ik een paar weken naar hen toegegaan in Chattanooga, Tennessee. Het was heel belangrijk voor hen dat ik in het huis zou slapen, het was de enige voorwaarde die ze hadden gesteld. Normaal doe ik dit niet omdat je ruimte voor beiden partijen wilt houden, maar in dit geval was het perfect. Deze tijd was erg intens. Ik moest voorzichtig zijn met het triggeren van herinneringen en zorgen dat de familie zich veilig voelde. Overdag hebben we veel geïnterviewd, gefotografeerd en hebben we bezoeken gebracht aan mensen en plekken die een rol hebben gespeeld in Cammy’s leven. ’s Avonds was ik vaak door al het materiaal aan het gaan dat de familie mij had gegeven. Dit waren dozen vol; medische papieren, dagboeken, brieven, foto’s. Zo kon ik langzaam de tijdlijn van haar leven reconstrueren. Thuis begon ik met het vormgeven van het boek. Dat was als een puzzel en ik heb dan ook nog een jaar lang dagelijks contact gehad met de familie, vooral de moeder, om de puzzel compleet te krijgen. Nog steeds onderhoud ik een relatie met hen – ik ben net terug van Thanksgiving, waar ze me hadden uitgenodigd als een vriendin.
Q: Wie speelde welke rol in dit project?
A: Het boek zou onmogelijk zijn geweest zonder de samenwerking met de familie. Ik ben aanwezig, maar de helft van het project is gebaseerd op het verleden. Daarin spelen zij een veel actievere rol. Hun betrokkenheid was delicaat. Aan de ene kant wilde ik graag een verhaal vertellen met de waarheid, niet zoet en naïef. Maar de waarheid is hard en voor de familie moeilijk om over te praten. Ik was bang dat ik iets zou publiceren waar zij zich niet comfortabel bij zouden voelen. Maar dat is niet gebeurd, ze hebben me echt vertrouwd en de controle uit handen gegeven. Soms verbaasde hun eerlijkheid mij, maar ook zij vonden het belangrijk dat Cammy’s verhaal naar waarheid werd verteld.
Uiteindelijk wou ik empathie opwekken bij de lezers en eventuele vooroordelen wegnemen. Ze zouden best kritisch kunnen zijn en bevooroordeeld tegenover beslissingen van familieleden of gedragingen van Cammy. Maar tot zo ver zijn de reacties die ik heb gekregen erg respectvol. Ik denk dat dit vooral komt doordat ze erg onder de indruk zijn van de eerlijkheid van de familie. Als iemand zo dapper is om zijn donkerste momenten te vertellen, wie ben jij om daar nog iets over te zeggen?
Q: Hoewel je Cammy nooit hebt ontmoet, heb je het gevoel dat je haar hebt leren kennen en een goed beeld van haar hebt kunnen schetsen?
A: Het was mijn bedoeling om over haar te spreken met de stemmen van anderen. Voor de familie klopte het als ze het boek lazen. Voor mij is er niet één Cammy, maar evenveel Cammy’s als ik mensen heb ontmoet die me over haar hebben verteld. Zo ken ik de Cammy vanuit haar moeders perspectief, vanuit haar vaders perspectief, etc. Over veel aspecten zijn ze het met elkaar eens, maar over sommige ook niet. Wie heeft het dan over de echte Cammy? Dit is ook de reden dat haar gezicht niet zichtbaar is op de cover van het boek; er zijn zoveel Cammy’s dat ik niet wist welke foto ik moest kiezen. De laatste zin van het boek breekt mijn hart. Cammy’s moeder Jan zei ‘Ik denk niet dat ik mijn dochter ooit goed heb gekend’.
Q: Waar komt de titel, The Epilogue, vandaan?
A: Ik ben erg slecht met titels, maar dit was een zinvolle suggestie van een vriend. The Epilogue werkte in twee opzichten. Ten eerste omdat het boek gaat over wat er ná Cammy’s leven gebeurde. Daarnaast is het ook de epiloog van mijn lange project over eetstoornissen, het laatste hoofdstuk voor nu.
Q: Hoe was het om van het boek een tentoonstelling te maken?
A: Ik heb nog maar weinig tentoonstellingen gemaakt en nog nooit met zo’n soort project, dus het was een grote uitdaging. Ik denk in lay-outs, omdat ik als editor altijd werk met ontwerpers van boeken en tijdschriften. Ik ben niet goed in ruimtes, maar ik denk dat ik het goed heb gedaan met FOTODOK’s hulp. Wel heb ik nog steeds wat twijfels over wat mensen meekrijgen van de tentoonstelling zonder het boek te hebben gelezen. Het boek vertelt zo’n lang en complex verhaal, zoveel kunnen ze niet meekrijgen uit de tentoonstelling. Maar je krijgt wel een introductie en kunt rondom het verhaal ‘drijven’. Het geeft je meer ruimte om na te denken dan bij het boek, wat veel informatie bevat. Je komt niet veel te weten over het verhaal, maar kan wel gevoelens herkennen. Het is een andere ervaring die goed werkt in combinatie met het boek.
Interview door Eva Leget, student Fotografie aan de Karel de Grote Hogeschool te Antwerpen & stagiaire van FOTODOK
